Aşk görünmez bir düşmanmış boşa savaştığım.

Bir Yıldız’a tutuldu Cihan…
Gölgesinde demlendi, ışığında huzura kavuştu.
Gün geldi öfkesiyle kavruldu, gün geldi yokluğuyla yüreği buz tuttu.
Amansız bir karanlığın yörüngesinde kâh ona tutundu, kâh boşluğunda savruldu.

Karanlık bir gece hançer gibi delip geçti Cihan’ın mevsimlerini.
Umut, Yıldız’ını da alıp aşılmaz uzaklarda kayboldu.
Ve acı, zamana yenildi.

Zaman en acımasız düşmanken, acılarını unutturan en büyük ilaç oldu.
Ve karanlıkta kaybolmuş bir dua tekrar ışığı buldu:
İyiyim… İyiyiz… Biz hep iyi oluruz…